“Doe s normaal joh! Kun je dat niet even ergens anders doen? Ik probeer me te concentreren, ja?!” Mijn zoon spreekt z’n ergernis uit richting z’n zusje en gunt mij de uitleg: “Mam, ik hoor gewoon het sap van die sinaasappel in haar mond!”
Hun ergernissen kan ik er niet bij hebben. M’n hoofd zit al vol met minstens zulke maffe mensen buiten ons gezin. Mijn kop knalt bijna uit elkaar omdat mijn schermtijd abnormale vormen aan neemt. De inhoud is trouwens schokkender dan de extreme hoeveelheid tijd die ik tegenwoordig verspil achter m’n scherm.
Ik hoor en zie types roepen dat ‘we ons niet zo moeten aanstellen’. Daar kan ik me wel in vinden. Tenminste, als het niet gaat over het virus maar over de reactie erop. Terwijl wereldwijd een virus de mensheid uitdunt verwerkt mijn brein bijzondere filmpjes van volwassenen. Die hebben namelijk tijd en een platform gevonden om al zingend en dansend heel grappig te zijn. Ik zie hoe ze knikkerbanen bouwen, creatief in de keuken zijn en hoe huisdieren reageren op een hoestbui. Zo kun je omgaan met een ontwrichtende gebeurtenis als deze. Heel even vraag ik me af of al deze mensen kinderloos zijn of misschien hun kinderlijke zelf juist hebben gevonden. Ik ben er nog niet uit of ik dit soort filmpjes draaglijker vindt dan het zachte serene beeldmateriaal waarin me wordt gestimuleerd de stilte op te zoeken. Misschien zitten die vier aneurysma’s in m’n bovenkamer me in de weg om die hele lading digitale prut goed te verteren.
“Mam, hij zegt dat hij mij gaat ontvrienden in Roblox als we straks pauze hebben!””
Oh ja, daar moeten we het nog even over hebben vrees ik. Een moeder van school stuurde me een appje over digitaal geadopteerde dieren die onderling werden geruild. Nu is haar kind heel verdrietig. Er ligt een aanname dat ik dit kan en wil fiksen.
“Ontzettend leuke kinderen van me, luister even. Wat betreft dat schoolwerk hè…wij kunnen toch al rekenen? Op elkaar! Begrijpend lezen zegt niets over ons vermogen om de wereld te snappen. Soms moet je een punt maken. Of er eentje zetten. Ik dacht zelf aan nu. We gaan even wat post versturen en mensen blij maken door te beeldbellen. Daarna maken we die pot met paaseieren leeg. Later vandaag gaan jullie op Berenjacht. Het lijkt me een goed plan dat jij meissie, nu achter de piano gaat zitten en jij kerel, achter het drumstel. Dan pak ik de bas.”
“Mam, je gaat toch geen filmpje maken he?!”
“Doe s normaal joh!”
Anneke Polman
